In een eindeloze beweging snijden mijn handen het porselein en vormen elk stukje op zich. Eén voor één. Verlegd, verpakt en verlegd tot ze hun bestemming gevonden hebben. Alsof ze zachtjes uitgestrooid werden.
Deze kleinoden verwierven betekenis nog voor ze uit mijn handen ontstonden. Een betekenis die kwam bovendrijven uit mijn onderste lagen: het zijn tekens die mij lief zijn, die ik ooit gekoesterd heb, die mij gemaakt hebben en mij laten verschijnen in mijn huidige vorm.
Ze gunnen je een blik in mijn onderwereld. Duizenden indrukken hebben mij gevormd. Scherpe kanten bleven haken. Ronde impressies drukten hun stempel. Samen laten ze de broze hoop en verlangens onaangetast: een witte helderheid die komt boven drijven, een witte helderheid om van te dromen.
© Steven Verbanck