Veldcirkels in Beauvechain
Op 21 februari 2008 heb ik met mijn vader en Ghenadie Virtos 5 cirkels getrokken in een recent geploegd veld in Beauvechain ten zuiden van Leuven.
De binnenste cirkel heeft een diameter van 10 m. De diameter van de buitenste cirkel bedraagt 80 meter.
De lemige aarde was te zwaar opdat een spoor van voetstappen voldoende zichtbaar zou zijn. Zodoende hebben we de cirkels in de aarde gefreesd met een 16 pk machine.
Op 24 februari heeft Johan Mangelschots de cirkels gefotografeerd.
De cirkels zijn inmiddels verdwenen onder het zaaiwerk van de eigenaar.
*
Het was belangrijk voor mij om dit werk zelf te kunnen uitvoeren. Ik wilde zelf de sporen in de geploegde aarde trekken. Het was het uitvoeren van een rituele handeling die door mij gesteld moest worden.
Het geploegde veld vertoonde een patroon van evenwijdige voren die wij doorsneden hebben met een herhaling van 5 in elkaar passende cirkels.
Mijn keuze was op deze locatie gevallen omdat het landschap ten zuiden van het Meerdaalwoud en ten noorden van Beauvechain een voor onze streken grootse wijdsheid tentoon spreidt. Je vind er zacht gebogen, eindeloos verre einders. Die geven mij de indruk dat ik de visu kan vaststellen dat de aardbol rond is. Wat onze wereld een beetje bevattelijker maakt. Met deze einders rondom ervaar ik de buitenwereld als mijn juiste habitat. Daar wil ik zijn. Daar wil ik werken. Zij is mijn huis.
Met een stokje tekent het kind in het zand. In de aarde tekenen is een primaire vorm van tekenen. Iedereen heeft het gedaan of kan het. Het vergt geen scholing of opleiding. Het is een universele taal. Ze is niet eigen aan een bepaald continent. Het is een taal die evenmin terug te voeren is tot een specifiek tijdperk in onze cultuur.
In het verlengde van mijn verleden als keramist, koos ik voor het beroeren van het aardoppervlak. Ik trek de aandacht op de huid van de aarde die gezien mag worden. De opengereten aarde als metafoor. Het is mij tot op heden niet duidelijk waarvoor deze metafoor staat.
Ik opteerde voor de grote schaal van deze cirkels omdat ik wilde dat ze te lezen zouden zijn vanuit de lucht. Het leek wel alsof ik een dialoog wilde aangaan met het heelal.
En meteen wordt ik gepakt door mijn beperkingen: de tekening van de 5 cirkels eindigt met de buitenste.
In zijn eenvoud draagt de tekening van de 5 cirkels een monumentaliteit in zich. Die monumentaliteit vind ik ook terug in mijzelf. Het is het bewustzijn dat onze wereld op elk moment precies is zoals hij zou moeten zijn. Dat alles en iedereen er zijn plaats in heeft. Zijn juiste plaats. Niets is futiel. Alles past in elkaar zoals de cirkels precies in elkaar passen.
Maar dat is een momentopname. Want het volgende moment is alles weer anders. Niets blijft. Alles verandert. Vandaar de vergankelijkheid van dit werk. De aktie is er echter wel geweest. Heeft definitief richting gegeven aan de loop der dingen. ‘Ik heb een steen verlegd op aarde... ’ Nu blijven er slechts de herinnering of de mijmering en de foto’s.
Met deze foto’s hoop ik de kijker te laten proeven van de gewaarwordingen die ik zonet heb beschreven: de wijdsheid van het landschap, de realiteit van de lemige aarde, het inzicht dat alles zijn plaats heeft, en dat alles voorbij gaat.
