Voor de bezoeker van de Sint-Michielskerk die net de trappen heeft beklommen, ontvouwt de kerk zich: diep en breed, maar vooral hoog. Robuuste zuilen. Portiekaltaren in rijke materialen. Prachtig houtsnijwerk zoals dat van het preekgestoelte. Een imposante ruimte. Het interieur is een samenstelling van alle mogelijke tinten van bruin.
Tot de aandacht van de bezoeker getrokken wordt door het stralend wit van de strook op het middengangpad. Zijn blik gaat enkele keren op en af. Twijfels rijzen.
De speelse golfvormen lijken geplukt uit de barokke versiering van de gevel en van het interieur van de kerk. Het witte spoor loopt rustig tussen de ronde zuilen om dan plots te stoppen, strak afgemeten. Hoort die witte, rechte lijn hier wel thuis?
Met dit werk tracht ik uitdrukking te geven aan wat de binnenruimte van de Sint-Michielskerk met mij doet. De ruimte is overweldigend, groot en zwaar. Voor mij is ze een exponent van kracht, mannelijkheid en uitbundigheid.
Ik wil er binnenbrengen wat ik er mis. Helderheid. Kwetsbaarheid. Speelse lichtvoetigheid.
Het werk is bezield met een fysieke energie. Het gieten van de vormen, het trekken van de lijnen, het schikken van de vormen in de kerk zijn het herhalen van steeds dezelfde handelingen. Een klein ritueel.
Het schouwen van de witte strook gunt de kijker een moment van heldere meditatie. 11 mei 2008
© Lemmert